Das Esszimmer – 2013
When the wind blows is de eerste retrospectieve tentoonstelling van het werk van Maddy Arkesteyn na haar overlijden vorig jaar. De tentoonstelling bestaat uit fotowerken en macramésculpturen die tussen 2008 en 2012 zijn ontstaan.
In het oeuvre van Arkesteyn is controleverlies een steeds terugkerend thema. “Mensen proberen het netjes te houden, hun plekje af te bakenen en bijna altijd tevergeefs. Ze zetten hun tent op de camping, met een stoel ervoor en hangen een plastic zak op in de boom ernaast, maar ’s nachts liggen ze wakker van het gesnurk van de buren. Men probeert de boel bijeen te houden, maar de wereld staat voortdurend op het punt uiteen te vallen. Dat is wat ik in mijn werk wil laten zien.” Dit zei Maddy Arkesteyn al in het interview (met Dominic van den Boogerd voor HP de Tijd) aan de vooravond van een groepstentoonstelling (Peiling 5) in het Stedelijk Museum in Amsterdam in 1996. De inhoud blijft doorheen de jaren van Maddy’s kunstenaarschap verrassend actueel.
De zoektocht naar de artistieke waarde van entropie was voor haar een noodzakelijk denkraam. Ook tijdens en na haar kunstenaarsresidentie in China in 2010, onderzocht Maddy Arkesteyn op een bijzondere wijze de dichotomie tussen het bijeenhouden en uiteenvallen. In haar macraméwerken gaan het krampachtige en het bevrijdende samen. Het krampachtige vinden we terug in het materiaal en in de knoop. Het bevrijdende manifesteert zich in de variatie van vormen, het verbinden en incorporeren van objecten: krukjes, stoelen, karretjes, rolschaatsen, skateboards, …
Naar aanleiding van haar fototentoonstelling A promise of happiness bij galerie Sabine Wachters in Brussel in 2008 formuleerde Arkesteyn het zo: “De dingen vallen buiten elke orde of controle en zijn daardoor even bevrijd. Ze hebben zich van hun functie losgemaakt. Het zijn landschappen die door de wind worden gevormd en veranderd. De objecten zijn aan hun lot overgelaten en dienen zo snel mogelijk te worden opgeruimd. Maar juist dit kortstondige moment van over- en achtergelaten zijn, biedt hen de kans te ontsnappen. Tijdens dat oncontroleerbare moment is het besef van vrijheid voelbaar. De oriëntatie kwijt zijn, is een moment van transformatie, van identiteitsverlies, van onderweg zijn naar een andere vorm en definitie. Juist dan komt men tevoorschijn, is men het meest waarachtig omdat er geen definitie is om zich aan vast te klampen.”
Tijdens de tentoonstelling in Das Esszimmer worden naast de macraméwerken ook een 10-tal foto’s uit A promise of happiness gepresenteerd. Ze tonen plekken waar kort daarvoor de markt was. Het zijn bevreemdende landschapen met plastic zakken meegevoerd door de wind.
